پیشینه نان لواش به دوران باستان برمی‌گردد و قدمت آن به بیش از 4 هزار سال پیش به خود کشور عزیزمان می‌رسد. در دوران‌های مختلف، نان لواش در ایران به عنوان نانی ساده و مقرون به صرفه شناخته می‌شد که تهیه و پخت آن بسیار آسان بود.

در ایران، نان لواش به عنوان یک ماده غذایی اصلی و رایج در وعده‌های غذایی مختلف استفاده می‌شود. این نان به خاطر نازک و سبک بودنش، برای رول کردن مواد غذایی مختلف مانند کباب، غذاهای سنتی و حتی سبزیجات مناسب است. لواش در اثر برخورد هوا سریع خشک می شود و حتی در صورت خشک بودن نیز قابل مصرف می باشد.

این نان در کشور ما به گویش های مختلفی چون لِواش و لَباش نیز شناخته می شود که در برخی نقاط نیز به گونه های متفاوتی هم پخته می شود. 

تقریبا در اواخر قرن 19 در تهران نان لواش وجود نداشت و از سایر شهر و روستا های اطراف لواش را برای سوغاتی می آوردند. رفته رفته نانوایی های لواش در تهران و سایر شهر ها رواج یافت و روش پخت آن نیز تغییر کرد.

در ابتدا تنور های نانوایی لواش در زمین و به صورت گودالی (کوره ای) تعبیه می شدند و در کنار آن محلی را هم برای نانوا تعیین می کرند. در این روش نانوایی، نانوا بعد از پهن کردن چانه خمیر آن را روی بالشتک قرار داده و سپس به دیواره تنور کوره ای می چسباند. پس از پخته شدن خمیر، نانوا آن را توسط 2 عدد چوب از تنور خارج می کرد.

البته نان لواش در برخی از روستاها و عشایر در روی یک سطحی که فلزی و سنگی است و ساج نان دارد پخته می شود که در عین سادگی طعم متفاوت و خوبی را دارد و در ضمن کمی ضخیم تر از لواش عادی است و برجستگی خاصی ندارد.

طبق تاریخچه نان لواش، در برخی از مراسمات و جشن‌های سنتی ایرانی، این نان به عنوان یکی از عناصر اصلی سفره‌ها و مهمانی‌ها حضور دارد و در مراسم‌هایی مانند عید نوروز و جشن‌ها و مراسمات مذهبی به کار می‌رود و به عنوان بخشی از فرهنگ و مهمان‌نوازی ایرانیان شناخته می‌شود. نان لواش به دلیل ویژگی‌های خاصش، تاثیر زیادی بر روی سایر غذاهای ایرانی و حتی فرهنگ غذایی کشورهای همسایه داشته است.

در مجموع، نان لواش نه تنها به عنوان یک نان محبوب و پرمصرف در ایران، بلکه به عنوان یک عنصر فرهنگی و تاریخی با اهمیت، در زندگی ایرانیان نقش بسزایی را ایفا کرده است.